Την ώρα που οι γαλάζιοι βουλευτές ζητούν την κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια, την ίδια ώρα ακριβώς κάποιοι από αυτούς φωνάζουν για τη διατήρηση της δικής τους προσωπικής (υπουργικής) ασυλίας, για να μην ελεγχθούν για τα σκάνδαλα της Υγείας
Πύρινοι και λάβροι βγαίνουν οι περισσότεροι βουλευτές της ΝΔ κατά του ασύλου στα πανεπιστήμια, θεωρώντας την κατάργησή του κορυφαία πολιτική επιλογή, αιχμή του δόρατος της ιδεολογικής επίθεσης που εξαπολύουν κατά των αριστερών που κυβερνούν. Θεωρούν το άσυλο ξεπερασμένη αναχρονιστική ιδεοληψία, που απλά δημιουργεί προβλήματα, αν δεν καλύπτει το έγκλημα συνειδητά. Το φτάνουν μέχρι εκεί… Και σε κάθε περίπτωση, φροντίζουν σταθερά να συνδέουν την κατάργηση του ασύλου με την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας αποκλειστικά και μόνον, επενδύοντας υπογείως στο ένστικτο της ασφάλειας του πολίτη. Αυτά λένε καθόλη τη διάρκεια του έτους. Μέχρι που, κάποια στιγμή, καλή ώρα, φτάνει στο ημερολόγιο η 17η Νοέμβρη.
Και, τότε, σωπαίνουν για λίγο τα γαλάζια επιχειρήματα.
Τουλάχιστον από όσους αντιλαμβάνονται τι ακριβώς γιορτάζουμε τη 17η Νοέμβρη. Αλήθεια, με την κατάργηση του ασύλου που προτείνει η ΝΔ, θα μπορούσε να ξαναγίνει ποτέ Πολυτεχνείο στην Ελλάδα; Υπεραπλουστευτική σκέψη, θα έλεγε κανείς. Και θα συμφωνούσα μαζί του. Πάντως, η απάντηση είναι όχι.
Υπεραπλουστευτικό και το ερώτημα που προκύπτει από το συλλογισμό: Αρα, πώς γίνεται κάποιος ΚΑΙ να ζητά μετ’ επιτάσεως την κατάργηση του ασύλου ΚΑΙ να καταθέτει στεφάνι την ημέρα του Πολυτεχνείου, συμμετέχοντας στον εορτασμό; Πώς είναι δυνατόν να γιορτάζει για κάτι, που επιδιώκει αφενός να μην ξαναγίνει ποτέ, αφετέρου να ακυρωθεί στη συνείδηση του πολίτη όλη η ιδεολογική του βάση;
Διότι η αντίσταση της κοινωνίας στον ολοκληρωτισμό, αυτή που γιορτάζουμε ως Ιστορία του Πολυτεχνείου, συνδέεται άρρηκτα με το πανεπιστημιακό άσυλο. Αφού η καταπάτηση του απαραβίαστου χαρακτήρα του πανεπιστημίου από τη χούντα των συνταγματαρχών αποτέλεσε την ιστορική βάση για τη συνταγματική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ως συνέχεια εκείνου του αγώνα υπεράσπισης της Δημοκρατίας, τον οποίο τιμούμε κάθε χρόνο στις 17η Νοέμβρη, κατοχυρώθηκε το άσυλο στα πανεπιστήμια. Τότε που βγήκε ο λαός να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία του. Τον αγώνα τιμούμε. Τις ιδέες. Την ελευθερία ιδεών προστατεύει και το άσυλο. Επομένως, αυτός που ζητά την κατάργησή του, προφανώς και δεν θεωρεί ότι γιορτάζουμε κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό τη 17η Νοέμβρη, έτσι δεν είναι; Είτε το θεωρεί παραδοσιακή εορταστική αγγαρεία με την οποία διαφωνεί αλλά δεν το λέει, είτε δεν έχει καταλάβει ακόμη τι γιορτάζουμε ακριβώς…
Και τα δύο απογοητευτικά. Οπως απογοητευτικό είναι και το γεγονός ότι, την ώρα που οι γαλάζιοι βουλευτές στο ιδεολογικό πεδίο –με τις όποιες αντιφάσεις τους- ζητούν την κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια, την ίδια ώρα ακριβώς κάποιοι από αυτούς φωνάζουν για τη διατήρηση της δικής τους προσωπικής (υπουργικής) ασυλίας, προκειμένου να μην ελεγχθούν για τα όσα έχουν διαπραχθεί στα σκάνδαλα της Υγείας. Αυτό κι αν είναι απογοητευτικό…
Φωνάζουν, με προκλητικό τρόπο, ότι δεν μπορεί να τους αγγίξει τίποτα, επειδή τους καλύπτει η υπουργική ασυλία. Τσιρίζουν στα κανάλια πως ούτε η Δικαιοσύνη, αλλά ούτε και η Βουλή μπορούν να τους ελέγξουν, επειδή ήταν υπουργοί. Και το λένε με τόση υπερηφάνεια ότι απολαμβάνουν της υπουργικής ασυλίας τους… Το λένε με τέτοια ηδονιστική πώρωση ότι δεν μπορεί να τους δικάσει κανένας…
Αυτοί δεν πρέπει να γιορτάζουν τίποτα απολύτως τη 17Η Νοέμβρη.
Αρθρο μου στην εφημερίδα “Η Αυγή”.